Pagina's

zaterdag 31 december 2011

Kerstdiner geklooi


Kerst vind ik heel erg leuk want het is voor mij HET moment om weer eens flink uit te pakken in de keuken. De voorpret begint met bedenken wat te maken. Geweldige inspiratie deed ik op tijdens de workshop van Variatie op de Kaart bij De Librije. Daardoor wilde ik deze kerst wat bijzonders doen met het hoofdgerecht. Het werd een soort van beef wellington, maar dan uit elkaar gehaald. Leuk idee, maar dan komt de uitvoering, en de stress…. Heb ik alles echt wel in huis gehaald? Kan ik wel maken wat ik heb bedacht? Hoe ga ik het op tijd klaar krijgen?

Alles redelijk voorbereid want de keuken stond vol met bakjes en schaaltjes met ingrediënten en half gemaakte gerechten. Toen begon het grote geklooi en gekluns om alles af te maken; slagroomspuit waar de aardappelmousseline niet doorheen wilde, saus die niet wilde schuimen maar vooral de hele keuken en mij onder spetterde en ondertussen een kernthermometer die door het ronddraaiende plateau in de oven een paar keer uit het vlees vloog en een hels alarm veroorzaakte. Fijn hoor, zo’n open keuken waardoor de gasten (gelukkig familie) allemaal zaten te genieten van mijn verhitte pogingen om de boel voor elkaar te krijgen.
Volgende stap: borden opmaken, die waren warm toen ik begon. Het duurde allemaal te lang door nog meer gestuntel waardoor het er allemaal niet zo mooi uit zag als ik had gehoopt. En nog erger, vervolgens serveerde ik een lauwe, bijna koude hap. Snel naar binnen gewerkt en daarna alle left overs in schalen geserveerd, dit keer wel alles warm. En toen, tja daar ging het eigenlijk om, was het allemaal best lekker.


Ik maakte:
- Aardappelmoussline
- Ossenhaas
- Wildroomsaus
- Duxelles van seizoen paddenstoelen
- Gelakte stoofpeer bolletjes
- Krokante pastinaakplakjes
- Geblancheerd mini blaadjes van spruitjes
- Nestje van knolselderij
- Dooier van kwartelei
- Poeder van Parmaham
- Oja, en bladerdeegbolletjes, maar die was ik vergeten erbij te doen…

Leuk om te maken: kwartelei 2 dagen in de vriezer leggen. Dan rustig laten ontdooien en vloeibaar eiwit weghalen. Dan hou je een mooi bolletje eigeel over om te serveren (geleerd van de sous chef van Librije).
Parmahampoeder: 3 flinke plakken Parmaham op 200 graden 10 minuten in de oven knapperig bakken. Alles verbrokkelen en in de koffiebonenmaler heel fijn maken. Lekker over het kwarteleidooiertje.

donderdag 29 december 2011

Variatie in de keuken bij De Librije


Ik ben een flexitariër. Dat betekent dat ik 1 of meer keer per week geen vlees eet. Dit doe ik omdat ik het gezond vind. Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn omgeving. Want met de productie van vlees is er veel grond nodig voor al het veevoer, poepen al die beesten bergen mest (en dus ook een hoop CO2 uitstoot) en is het ook beter voor de dieren. Maja, wat is nou eigenlijk een goede vega maaltijd? Dat wilde ik wel eens leren en daarom volgde ik een workshop van Variatie in de Keuken.nl, een stichting die mensen wil inspireren om gevarieerd te koken zonder vlees en vis.

Wat ik erg tof vond was dat de workshop werd gegeven in Librije’s Atelier. Ja, een atelier verbonden aan dat, way out of my league, 3 Michelinsterren restaurant in Zwolle. Dus opeens kwam dat heel dichtbij, super gaaf!

Na een hartelijke ontvangst en kennismaking met de andere 19 enthousiaste mensen kregen we in de ochtend gedegen theorie van een voedingsdeskundige over hoe je een goede vega maaltijd opbouwt. Niks stoffigs aan, gewoon reuze interessant. En voor mij, als niet mega into vega zijnde, een eyeopener.

Tomas, de sous chef van De Librije, gaf een kookdemonstratie om te laten zien hoe er in het restaurant wordt gekookt en wat daar allemaal bij komt kijken. Tjonge, dit vond ik echt geweldig. Zoveel aandacht voor de producten en details. Tomas legde alles heel rustig en goed uit en met niet eens al te maffe trucjes werden schilderijen van 'n gerechten gemaakt. Deze mochten we ook nog eens proeven, absoluut een sensatie vond ik dat vanwege de smaken, structuren en vormen.

Dit was het gerecht wintergroente on the rocks. Gemaakt met biet, bleekselderij en wortel bevroren met stikstof en daarna in brokjes geslagen. Daarbij een mousse van hazelnoot, brioche met groene kruiden en saus van snijbiet.

In kleine groepjes gingen we zelf enthousiast aan de slag en maakten we een heleboel gerechten; voor, hoofd, bij en een dessert. Helaas niet naar receptuur van De Librije, maar wel erg goed thuis te maken. Dat is natuurlijk ook belangrijk.
Tijdens het roeren in de spelt- en aardpeersoep stond ik nog wat met Tomas te kletsen. Hij zei dat hij weer terug de keuken in moest om voor die avond alles klaar te krijgen. Ik was zo brutaal om te vragen of ik mee mocht. En hup, ik kreeg een privé rondleiding van hem door de keuken van De Librije. De een druk in de weer met net gekookte mini bietjes, de ander onder een UV-lamp stukjes schaal uit krab te halen (licht onder die lamp op) en weer iemand anders stond walnoten heel voorzichtig te kraken. Wat een aandacht en precisie waarmee alles wordt bereid. Opperste concentratie, in de hele keuken was het muisstil. Iedere ochtend beginnen 16 jongens om half 9 met ontbijt op de zaak en staan dan de rest van de dag alles voor te bereiden voor lunch en diner. En als alle gasten hebben genoten en de keuken weer schoon geboend is stopt de werkdag rond middernacht. Wat een bikkels! Heel gaaf dat ik een kijkje mocht nemen in dit culinaire walhalla.


Snel ging ik terug naar het Atelier om daar te genieten van de mooie gerechten die we hadden gemaakt tijdens de workshop. Het zag er super kleurrijk uit en was een lekkere afsluiter van zo’n mooie, leerzame, goed georganiseerde, super gezellige en inspirerende dag!
Met een duidelijke handout onder de arm met daarin alle theorie en recepten van de gemaakte gerechten ging ik helemaal voldaan naar huis.

Mocht je het ook leuk vinden om op een heel inspirerende manier meer te weet te komen over vegetarisch koken dan raad ik je aan om ook zo’n workshop te doen. Kijk op variatieindekeuken.nl voor meer info of meld je meteen aan voor de workshop op 4 februari of 3 maart 2012. En tijdens deze 2 workshops leer je recepten van De Librije te koken.

zaterdag 10 december 2011

Dadel-baksteen-cake


In de Tuskse winkel kwam ik Al Jazeera Pure Dates Paste tegen. Ik vond het geweldig klinken en hup dat ging mee naar huis, hoewel ik geen idee had wat ik er mee zou maken. Na ruim een half jaar in mijn keukenkastje te hebben gelegen (gelukkig had het een lange houdbaarheidsdatum) dacht ik opeens: dadelcake!

- 250 g dadelpasta (bij de Turkse winkel te koop)
- 60 g roomboter
- 100 g suiker
- zakje vanillesuiker
- 2 el schenkstroop
- rasp + sap van halve citroen
- snuf zout
- 2 eieren, losgeklopt
- 180 g bloem
- 1,5 tl bakpoeder

Verwarm de oven op 175 C. Bekleed een cakevorm met bakpapier.
Snij de dadelpasta in kleine blokjes, doe deze in een pannetje en verhit met 200 ml water. Roer goed door totdat het een dikke, egale saus is. Voeg de boter, suiker, vanillesuiker, stroop, citroen en snuf zout toe en meng goed door elkaar. Als de saus beetje is afgekoeld de eieren en de bloem en bakmeel erdoor mengen. Giet dit in de cakevorm en bak in zo’n 50 minuten gaar. Om te checken of hij klaar is, prik er een satéprikker in, deze mag er iets plakkerig uitkomen.

Nu is deze cake perfect om 5 dagen op te overleven want hij is echt goed machtig. Veel lekkerder vind ik ‘m dun gesneden met roquefort of pittig stukje geitenkaas. Heel feestelijk dus voor bij een kaasplankje.

zondag 4 december 2011

Heel veel kruiden-noten


Vandaag is het anti-pakjes avond! Dat is de avond, bedacht door Karin Luiten, om te koken zonder pakjes en zakjes en potjes en blikjes. Nu moet ik zeggen dat ik toch niet van die kant-en-klaar producten ben, maar doe graag vandaag wat speciaals: home made kruidnoten, zonder mix van speculaas en koekkruiden uit zo’n potje. Dit keer mijn eigen mix samengesteld, veel leuker en lekkerder!

- 375 g zelfrijzend bakmeel
- 4 tl kaneel
- 1 tl gemalen steranijs
- 1 tl ketoembar
- 1 tl vers geraspte nootmuskaat
- 1 tl kardemom
- Geraspte schil van halve sinaasappel
- 1 tl fleur de sel (of grof gemalen zeezout)
- Schraapsel van 1 vanillestokje
- flinke scheut melk
- 175 g bruine basterdsuiker
- 150 g boter
- 1 eidooier
- 100 g witte chocolade
- 100 g pure chocolade

Roer de kruiden door het meel. Meng de boter met de suiker, eigeel en de melk. Voeg dit toe aan het meel en kneed alles totdat het een samenhangend deeg is. Als het wat te droog is voeg dat nog wat melk toe. Proef of het deeg naar jouw smaak is en voeg zo nodig nog extra kruiden toe. Verwarm de oven op 175 graden.
Neem kleine plukjes deeg, draai er bolletjes van en druk een beetje plat op een met bakpapier beklede bakplaat. Bak de kruidnoten af in zo’n 15 minuten. Ik kon van deze hoeveelheid deeg 2 bakplaten maken.
Smelt de witte chocolade au bain-marie. Doop de kruidnoten met de bovenkant in de gesmolten chocolade en leg ze op pakpapier om te drogen. Doe dit ook met de pure chocolade.

Bewaren in een afgesloten trommel, maar ze zijn zo lekker dat ze bij mij in no time op zijn.

donderdag 1 december 2011

How to feed the world?



Dit vind ik een heel mooi filmpje waarin een lastig vraagstuk simpel wordt uitgelegd.
(Klik op het plaatje om het filmpje te kijken)

Kookboek van het jaar 2011

Kookboeken, ik kan er geen genoeg van krijgen of van hebben. Als ik in een boekenwinkel ben kan je me in die hoek vinden waar op de voorkanten afbeeldingen staan van taartjes, chocolade, mooi opgemaakte borden of de foto’s van chefs. En ook dit jaar zijn er weer een hoop boeken uitgekomen. Maar welke is nou de mooiste, het beste initiatief of het beste boek van een chef? Nou, daarvoor is dus het kookboek van het jaar verkiezing. En ik was erbij.

En de winnaars van zijn…
- In de categorie Nederlands: Kookkaravaanvan Annelies Dollekamp.
- Beste Chefs-boek van 2011. Terug naar mijn roti van Ramon Beuk.
- Winnaar in de categorie ‘Vertaald’: De perfecte pastaformule van Caz Hildebrand en Jacob Kenedy.
- Beste initiatief werd het boek Autisme & koken van Karen den Dekker verkozen.
- De Gouden Garde Publieksprijs 2011 ging naar IJstijd van Kees Raat en Barbara Bulten.

Nu stond ik toevallig naast 1 van de gelukkige winnaars: Ramon Beuk. Nu was ik (zoals gebruikelijk) met het openbaar vervoer en kon ik best een lift naar Utrecht gebruiken. En Ramon woont ook in Utrecht. Maar dat hij me mee vroeg uit eten om te vieren dat zijn boek had gewonnen was voor mij een grote verrassing. Samen met aantal mensen die ook aan het boek hadden gewerkt was het super gezellige avond. En als een echte gentlemen bracht hij me ook nog thuis. Dat is nog eens een lift+ service. Super lief, thanks Ramon!

dinsdag 8 november 2011

De oplossing: Wijnalmanak 2012


Koken, daar snap ik het een en ander van. Koken met wijn wil ook nog wel, maar kennis over wijn alleen? Nee, daar bevindt zich een kleine deuk in mijn hersenpannetje, zoals anderen er een knobbel voor hebben. Voor mij zijn die wijnen echt een soort hogere wiskunde; land versus druivensoort, streek minus menging, oogstjaar gedeeld door chateau, de weersomstandigheden van dat jaar opgeteld met de druivensoort etc.
Dan sta ik voor zo’n schap vol met flessen en tuur naar de etiketten. Tja. Dat logo ziet er best mooi uit, die fles heeft een flinke prijs en die andere daar staat een grappig beestje op. Maar dat zegt natuurlijk bar weinig. Dus daar kan ik die wijnwiskunde niet mee oplossen.
Maar mijn grote redding is gelukkig verschenen, het grote spiekboek voor de wijnknobbellozen; de wijnalmanak 2012. Daar kan ik met gerust hart opsnorren wat een prima fles voor een fijne prijs is om te proberen, want uiteindelijk gaat het om smaak. En laat ik nou net niet zo veel zin hebben om alle 4000 te kopen en te testen. Dat heeft Cuno al gedaan samen met een team proevers dus wordt de keuze voor mij al een stuk eenvoudiger. En daar ben ik blij mee. Heel erg blij zelfs. En na menig goed gevuld glas op het lanceringsfeestje (natuurlijk de sterwijnen) kon ik het wel uitjubelen. Yes! Ik kan weer met een gerust hart wijnen shoppen zonder dat de helft van de fles weer een experiment wordt voor home made rode wijnazijn, waarvan ik de juiste formule ook nog niet achterhaald heb.

Verkrijgbaar:
-Wijnalmanak tot 5 euro
-Wijnalmanak tussen 5 en 10 euro
Leuke extra: bij de wijnalmanak ontvang je gratis de almanak bubbels.
En ook tof: deze maand komt de app uit zodat je tijdens het shoppen ook alle info bij de hand hebt.

Ps. En al die vrienden en vriendinnen die nu deze boeken over wijn van mij willen lenen, zet maar op je verlanglijstje voor Sinterklaas!

maandag 31 oktober 2011

Supersnelle appelcaketaart


Trrrrring trrring! Goede vriendin aan de telefoon. Ze zegt dat ze over half uurtje bij me is om knus een kopje thee te leuten. Gezellig!
Natuurlijk hoort er wat bij de thee, alleen heb ik niks in huis. Wel 50 gr boter, 85 gr suiker, 1 ei, 100 gr zelfrijzend bakmeel en 2 el melk. Hiervan maak ik snel deeg met een mixer en giet het in een kleine taartvorm bekleed met bakpapier. Ondertussen verwarm ik de oven op 200 C. Vlug schil ik 2 appels, snij ze in vieren en daarna in kleine parten. Natuurlijk wel zonder klokhuis. De parten steek ik mooi in de cake en bak ‘m 20 minuten in de oven. 2 el abrikozenjam meng ik met wat kaneel en verdeel dit met een lepel over de warme cake. Nog 5 minuten de oven in en ondertussen zet ik water op. Ding Dong! Vriendin belt aan en wij gaan aan de thee met taart.

zaterdag 1 oktober 2011

Beestachtig lekkere charcuterie


Een parmantig knotje bovenop haar hoofd, gestifte lippen, groen-wit gestreept schortjurkje aan, chique netpanty met daaronder keukenklompjes. Dat is Diny Schouten. De vrouw die De Pasteibakkerij heeft opgezet en samen met haar rechterhand Floris Brester ouderwetse charcuterie maakt. Producten die bijna in de vergetelheid zijn geraakt omdat slagers nog maar weinig zelf maken vanwege de bewerkelijkheid. Want wie maakt er tegenwoordig nog rillette van wilde ganzen of terrine de tête?

Voor de preskop moet het hoofd van het varken zeker 8 uur staan pruttelen, dan moeten de bruikbare delen van de kop eraf gepulkt en gesorteerd worden. De mooie delen als wang, snuit, tong, en het zacht roze achter het oog worden daarna in mooie stukjes gescheurd om ze daarna te verwerken in de terrine de tête. Daar gaat tijd in zitten en is er vakmanschap voor nodig.

Om ervaring op te doen mocht ik een dag meehelpen met deze ambachtelijke werkwijze. Dit is voor mij toch wel een kleine drempel overwinnen want hoe vaak piel je de ogen uit het bot? Nou, ik niet dagelijks, laat ik zeggen ik heb het nooit eerder gedaan. Maar waar komt dan het idee vandaag dat het griezelig is? Omdat het om een dood dier gaat? En de stukken die door je handen gaan nog herkenbaar zijn? Dat gevoel eenmaal overwonnen blijkt het onzin om hier van te griezelen, het is zelfs interessant. En wetende dat het ook nog eens van gezonde mooie varkens komt die een goed leven hebben gehad maakt dat ik het eigenlijk hartstikke leuk vind.

Het is niet alleen een plezierig werkje, maar ook nog eens goed want je gebruikt het dier van kop tot staart. In NL wordt veel ‘rest vlees’ van varkens verwerkt in producten als frikadellen of verkocht en geëxporteerd naar landen als Frankrijk en Spanje waar ze wel raad weten met dat lekkers. Dat is zonde want van deze geweldig smaakvolle delen kunnen de prachtigste, ook Hollandse, delicatessen gemaakt worden. En dat doet De Pasteibakkerij dus. Ook omdat zij vinden dat als een dier wordt geslacht je alle delen zo goed mogelijk moet benutten. Er zit veel meer aan een varken dan een haasje, karbonaadje en een ham.

In een ouderwetse slagerij in de Rivierenbuurt in Amsterdam met een uitstraling die perfect past bij de producten die hier worden gemaakt. Ouderwets. Maar zoals vaak word gezegd, alles was vroeger beter én lekkerder. Want wat Diny en Floris maken smaakt volgens vele van hun trouwe fans naar vroeger. De kwaliteit is luxe, de producten delicatessen. Wat fijn dat De Pasteibakkerij er is om deze smaken voort te laten bestaan. En dat vinden veel restaurants ook waar de producten op de kaart staan. Mocht je nu zelf ook van deze charcuterie willen genieten, ga dan naar:

De Pasteibakkerij
Hoendiepstraat 2
1079 LT Amsterdam (Rivierenbuurt)
Open: vrijdag van 10 tot 18.30 uur en zaterdag van 10 tot 16 uur.
Verder zijn een aantal producten ook te koop bij Caulils en Kef in Amsterdam.

En mijn favoriet? De zachte, romige Boudin Blanc (worstje). Die eet ik met heel dun gesneden en kort gebakken venkel met wat appel en een lauwwarme aardappelsalade met citroen en veel peterselie en bieslook.

zaterdag 3 september 2011

Lekkerste calamaresringen


Calamaresringen. Tjonge, ik zou niet weten hoeveel ik er tot nu toe in mijn leven heb gegeten maar ik denk dat als je er een slinger van zou maken dat je er een flatgebouw mee kan versieren. De lekkerste? Die maak ik zelf:

- 100 g droog broodkruim (van paar oude witte boterhammen, vermalen in bv koffiemaler)
- fijn geraspte schil van 2 citroenen
- 100 g bloem
- 2 eieren, losgeklopt
- 400 g ringen van inktvis (kocht ik bij de visboer)
- 4 zure augurkjes (cornichons)
- 2 tl kappertjes
- 3 el mayonaise
- 3 el Griekse yoghurt
- 1 kleine teen knoflook, fijn geraspt
- beetje citroensap
- zonnebloemolie (voor het frituren)
- peper en zout

Meng in een diep bord de citroenrasp door het broodkruim en breng op smaak met peper en zout. Doe in twee aparte diepe borden de bloem en de eieren. Dep de inktvisringen met keukenpapier droog. Haal een ring eerst door het ei, dan door de bloem en als laatste door het broodkruim. Doe dit met alle ringen.
Hak de augurkjes en kappertjes fijn. Meng dit door elkaar en voeg mayonaise, yoghurt en knoflook toe. Breng op smaak met citroensap, peper en zout.
Verhit de olie in een (frituur)pan. Als je een ring erin doet en het gaat na paar seconden bruisen dan is het goed heet. Frituur de ringen per twee tegelijk zodat je ze snel om kan draaien zodat beide kanten mooi bruin en krokant frituren.

Lekker met een grote frisse salade erbij, dan is het genoeg als hoofdgerecht voor 3 personen.

woensdag 24 augustus 2011

Meringue monster, dat ben ik!


Een briefje in de bus van de bezorger dat ik niet thuis was toen hij een pakketje wilde afgeven. Een pakketje?? Ik heb toch niks besteld? Reuze nieuwsgierig haal ik het snel op en maak het open. Er komt een mega grote glimlach op mijn gezicht en ik begin plots hardcore speeksel aan te maken. Ja, Pavloveffect, daar heb ik last van. Voor mij ligt in de doos een mega meringue opgestuurd uit Frankrijk, nog voor mijn verjaardag. Ik neem er een gigantische hap uit waarbij stukjes schuim alle kanten op vliegen, mjummie!

Als kind gingen we altijd op vakantie naar Frankrijk. Omdat ik midden in augustus jarig ben vierde ik daar vaak mijn verjaardag. De heerlijkste taartjes werden bij het ontbijt geserveerd en ik mocht de hele dag ijsjes eten. Maar het aller aller gaafste aan jarig zijn op vakantie was dat ik een veel te grote meringue kreeg waar ik dan de hele dag op knabbelde.
Me echt jarig voelen doe ik dus met zo’n witte schuimberg voor mijn neus, en dat weet ook Anke. Daarom stuurt zij mij ieder jaar uit Frankrijk zo’n lichtgewicht suikerbom. Wat ben ik toch een bofkont, maar vooral een meringue monster!

Mocht ik onwijze trek hebben hebben en niet jarig zijn dan maak ik zelf meringues. Wel wat kleiner maar ook heel erg lekker:

- 3 eiwitten
- klein snufje zout
- 130 g fijne tafelsuiker
- 120 g gezeefde poedersuiker

Klop de eiwitten samen met het snufje zout stijf met een mixer. Voeg steeds een eetlepel fijne suiker toe totdat het een grote stijve witte massa is. Spatel luchtig de poedersuiker erdoor.
Schep met een lepel kleine bergjes op een met bakpapier beklede bakplaat. Zet deze in een op 100 graden voorverwarmde oven. Kijk na 30 minuten of ze al stevig zijn. Dit hangt ook af van de grootte van meringues. Als ze nog te zacht zijn en de bodem laat los laat ze dan nog wat langer in de oven staan.

Heerlijk bij glaasje zelfgemaakte advocaat of te verkruimelen over citroenhangop.

woensdag 17 augustus 2011

Bietencarpaccio met pistachenotendressing


In recepten heel nauwkeurig volgen ben ik niet zo goed. Ik vergeet ingrediënten of gooi per ongeluk bijvoorbeeld het verkeerde meel in het deeg. Maar het leuke is dat er door dit soort ongelukjes soms geweldige nieuwe recepten ontstaan. Zo had ik bij de Marokkaanse winkel een bos koriander aangezien voor platte peterselie. Eenmaal thuis baalde ik natuurlijk als een stekker maar toen ik het recept, eigenwijs als ik was, dan maar met koriander ging maken bleek het een hele goede vergissing te zijn. Sindsdien is dit voorgerecht een nieuwe favoriet geworden van mij en mijn vriendinnen.

Bietencarpaccio met pistachenotendressing
Voorgerecht voor 4 personen

- 2 verse bietjes van gelijke grootte
- 60 gr gepelde pistachenoten
- 2 tl fijngehakte verse munt
- 1.5 el fijngehakte verse koriander
- 1 el citroensap
- 1 tl citroenrasp
- 50 ml olijfolie
- 1 tl honing
- peper &zout
- 2 handjes gemengde sla
- volle schapenfeta

Snij de bietjes in heel dunne plakjes met bv een mandoline. Giet kokend water over de plakjes totdat ze net onder staan. Laat 1 minuut garen en giet af. Verdeel de plakjes biet over 4 borden.
Hak de pistachenoten fijn. Meng ze in een kom met de verse kruiden, citroen, olijfolie en honing. Breng op smaak met peper en zout. Leg een plukje sla in het midden, doe de dressing eromheen en kruimen de fetakaas erover.

Mocht je bij de Marokkaanse winkel meiknol tegenkomen dan is het ook leuk om deze af te wisselen met de biet. Het ziet er heel vrolijk uit met rood om wit.
En als je nog wat van de dressing over hebt, het is ook heel lekker bij gegrilde lamskoteletten.

(dit recept is ook in Margriet van 15 augustus 2011 verschenen)

zondag 14 augustus 2011

Zo zout heb ik het ooit gegeten


Ik staar naar mijn half opgegeten gekookte eitje. Het is het enige wat nog op tafel staat na het zondagsontbijt. En ik mag niet eerder van tafel totdat ik dat ei heb opgegeten. Maar ik lust het niet. Echt niet! Mijn moeder zei nog zo: ‘Let toch een beetje op met dat zout. Je moet het wel opeten’. Maar nee, ik ben veel te koppig dus heb ik er lekker veel op gestrooid. En ik zit met de gebakken peren, maar vooral dus met dat veel te zoute ei.

Toen was ik een jaar of zes en ik kan het mij nog goed herinneren. Je zou denken dat ik nu wat voorzichtiger met zout ben, maar nee. Ik vind het nog steeds een geweldige smaakmaker en eet er vast en zeker te veel van.
Nu ik samenwoon moet ik wel wat meer rekening houden met de hoeveelheid die ik door gerechten doe want krijg daar wel eens commentaar op. En niet alleen op de hoeveelheden, ook op de soorten zout die ik koop. Mijn lief is van mening dat al die verschillende potjes een kwestie van marketing is. Want zout is zout. Of het nou zit in een poepie chique verpakking zit, of uit een strooiwagen op de snelweg komt, volgens hem is het allemaal hetzelfde. En nadat hij een uitzending van Keuringsdienst van Waarden heeft gezien is hij helemaal overtuigd.

Ik ben het natuurlijk helemaal niet met hem eens. Zo ben ik verliefd op Fleur de Sel in de vorm van een grove korrel. Je vinger dippen in een beetje olijfolie en dan wat van het witte goedje erop, heerlijk vanwege de niet al te sterke smaak. Ja, en dit is toch echt anders dan het strooizout, onder andere door de manier van winnen. Als zeewater verdampt in grote bassins ontstaat er als eerste een heel dun vliesje. Dit wordt met de hand eraf gehaald en is erg tijdrovend. Daarnaast is er veel oppervlak nodig, ongeveer een achtertuin van een rijtjeshuis, om 1 kilo te winnen. Daarom is zo’n klein mooi potje best duur.
De geur van het zout zou volgens experts ook anders zijn doordat een bacterie kan overleven in dit zout waardoor een lichte viooltjesgeur ontstaan. Vandaar de naam Fleur de Sel.

En nog steeds gelooft mijn vriend niet dat er verschil kan zijn. Zelfs niet als ik uitleg dat er andere mineralen in het zout uit de Himalaya zit en waardoor deze licht roze kleurt terwijl zout uit Perzië door minderalen een een iets blauwige kleur heeft. Ach, het maakt ook niet veel uit, als ik maar kan genieten op zondagochtend van een eitje, 5 minuten in kokend water gekookt, op een geroosterde bruine boterham met een dikke laag roomboter. En als finishing touch een paar grove korrels Fleur de Sel. Mjummie!

donderdag 11 augustus 2011

Citroencake met kokoslaag


Trakteren op mijn werk vind ik een van de leukste dingen aan jarig zijn. Nee, niet met van die standaard slagroomtaarten, vlaaien of gevulde koeken maar zelfgemaakte baksels. Al een tijdje van te voren begint het bij mij dan te knagen: wat ga ik maken, voor hoeveel mensen, wat is makkelijk te vervoeren en waar kan ik veel van maken? Een van mijn favorieten om uit te delen is de chocoladecake met kokoslaag. Omdat ik in de zomer jarig ben maakte ik daar een frisse variant op: citroencake met kokoslaag. Super makkelijk en gezien de snelheid waarmee de traktatie op ging was het een succes.

Genoeg voor 20 stukken
Ingrediënten voor de cake:
- 3 eieren
- 250 gram fijne suiker
- 50 gram roomboter
- 2 deciliter melk
- 250 gram zelfrijzend bakmeel
- 2 kleine citroenen

Ingrediënten voor de kokoslaag:
- 100 gram geraspte kokos
- 250 gram witte basterdsuiker
- 125 gram roomboter
- 0.5 deciliter melk

Verwarm de oven op 175 graden.
Cake: klop met een handmixer de eieren met de suiker tot lichtgele romige massa. Verwarm de melk niet te heet en laat de boter daarin smelten. Schep het meel door het eimengsel. Voeg daarna de melk met boter toe en roer alles goed door elkaar. Voeg als laatste de rasp en het sap van de citroenen toe. Giet het is een ingevette of met bakpapier beklede rechthoekige vorm. Plaats in de oven en bak 20 minuten.
Kokoslaag: Verwarm in pannetje de melk en laat hierin de roomboter smelten. Meng er de kokos en de suiker door. Haal de cake uit de over en check de gaarheid met een satéprikker. Deze moet droog uit de cake komen. Bestrijk de bovenkant van de cake met het kokosmengsel en bak dit nog 5 minuten in een oven op 250 graden. Af laten koelen, in stukken snijden en met folie afdekken. Klaar om volgende dag uit te delen!

zaterdag 6 augustus 2011

VANDERDONK: paradijs voor chocolade


Door Amsterdam fietste ik om de nieuwe editie receptkaarten van ZTRDG.nl rond te brengen bij de Vrienden. Het krat op mijn omafiets was goed zwaar en in de spits met ook nog eens hordes toeristen was het soms flink manoeuvreren. Maar geen probleem, ik kwam bij alle winkels waar ik moest zijn, zo ook bij VANDERDONK. Voor mij was het de eerste keer dat ik hier binnenstapte, maar werd meteen heel vriendelijk begroet door de 2 heren achter de toonbank vol prachtig lekkers. Toen ik aan de slag wilde gaan met de kaarten in het rekje plaatsen kreeg ik een bonbon aangeboden. Precies de juiste hadden ze voor mij uitgekozen: gezouten karamel met vanille. Ik rook eraan, deed ‘m in mijn mond en liet langzaam de chocolade op mijn tong smelten totdat daar de zachte smaak van karamel met het aangename zout vrij kwam. Alsof een engeltje op mijn tong pieste!
Ik bedankte vriendelijk en fietste weer verder. Na 5 straten proefde ik nog steeds de chocolade en dacht: ik ben wel gek als ik nu verder fiets, ik wil meer!!! En hup, fiets gekeerd en linea recta terug naar de Nieuwe Spiegelstraat 72. De heren moesten lachen dat ik wederom voor hun neus stond en vulden voor mij een doosje met de kleine donkere juweeltjes. Ik spoedde mij naar huis om te genieten van de delicieuze heerlijkheden. Ja, VANDERDONK is hét fine chocolate paradijs.

www.vanderdonkchocolates.nl

zaterdag 30 juli 2011

Kersen


Kersen, wat zijn dat toch prachtige vruchten. Zo mooi donkerrood, vlezig en zoet dat het echt een traktatie is om ze te eten. Natuurlijk kan je er jam van koken, verwerken in taart of ze inmaken maar eigenlijk vind ik dat zonde.
Ik eet ze het liefst in de buitenlucht, net zoals vroeger. Dan zat ik op het stoepje voor het huis en deed ik een wedstrijdje pitspugen met mijn moeder. Dat spugen, dat vind ik misschien wel het allerleukste aan de hele kers!

zondag 24 juli 2011

Wildplukken



Als ik een wandeling maak herken ik nog wel bramenstruiken, vlierbloesem en zuring. Maar veel verder gaat mijn kennis niet buiten de groenteafdeling van de super. En dat is eigenlijk hartstikke zonde want er groeit zo ongelooflijk veel lekker eetbaars in de buitenlucht. Daarom besloot ik mee te doen met een cursus wildplukken onder leiding van Edwin Flores van Casa Foresta.

Wij groentjes in het wildplukken verzamelden ons in het Park Sonsbeek in Arnhem. Nog geen 3 stappen gezet buiten het pad en we begaven ons tussen de eetbare wilde planten: madeliefjes perfect voor in een salade, kaasjeskruid heerlijk om er bloemenboter mee te maken en zevenblad voor in een stamppotje. Dus wat ik als onkruid beschouw kan je gewoon eten! En zo liepen we al grazend door het park. Het voelde alsof ik in één grote slakom banjerde waarin bijna alles te eten was. Geweldig!
En toen gingen we aan de slag met het echte werk: paddenstoelen determineren. Dankzij de Dutch monsoon van afgelopen tijd was er flink wat te vinden. Maar het blijkt nog een best lastige klus om uit te zoeken wat je in het eggie ziet en hoe dat dan heet in een boekie. Dus wat mij betreft niet iets om te doen zonder een kenner want als je de verkeerde eet ben je zo kassiewijle. Maar met Edwin de ultimate outdoor survival dude aan mijn zijde durfde ik alles aan: reuzenzwam, eekhoorntjesbrood en rare grote bollen. En de super ontdekking was wilde cantharellen! Edwin sprong een gat in de lucht en toen hij even niet oplette tijdens zijn adrenaline rush stond hij pardoes op zo’n klein teer geel gevalletje. Wat kan je dan beter doen dan de overgebleven kruimels in je mond stoppen en genieten van de zachte smaak die eindigde in een aangename tinteling van een pepertje op je tong?

De wildplukdag eindigde met een stoere bbq met onze vangst op het vuur, glaasje wijn erbij en genieten van wat alles wat de natuur te bieden heeft. Dit wil ik vaker doen!!

zondag 10 juli 2011

Zomerse bruidstaart


Een van mijn beste vriendinnen ging trouwen en toen kwam natuurlijk de hamvraag: wat voor taart gaat er komen?! Ze zei wat twijfelend dat ze nog niet zeker wist of er wel een taart kwam. Oei, dat is geen optie dus riep ik meteen: dan maken wij de taart! En met wij bedoel ik samen met vriendin S en A. Gelukkig was iedereen super enthousiast en opeens kwam De Grote Dag steeds dichterbij. Een idee wat voor taart we gingen maken wisten we al vrij snel: mijn heerlijke, zomerse mascarponetaart, en dan met allemaal verschillende soorten fruit zodat de kleuren mooi zouden oplopen. Super plan, maar nu nog de uitvoering.

Alle taartvormen verzamelden we, ingrediënten doorgerekend, inkopen gedaan en toen nog een volle dag in mijn keuken gestaan waar de boel compleet ontplofte. Maar het is ons gelukt! Een super zomerse bruidstaart!
Onderaan met blauwe bessen, daarna kersen, aardbei en bovenop framboos allemaal versierd met fruit en kleine witte bloemetjes. Verder maakten we nog 6 losse taarten erbij zodat we zeker weten genoeg hadden voor 90 gasten.
Het was een groot succes, het bruidspaar was er heel erg blij mee en mensen vonden het zo lekker dat sommigen voor een derde keer langskwamen om te snoepen.

En de rest van het feest? Geweldig! In de achtertuin van het bruidspaar met bandjes, ondergaande zon, groot vuur met bergen marshmallows en allemaal gekleurde lampjes en fakkels zodat we tot in de vroege uurtjes door konden feesten.

Oja, en natuurlijk moest het boeket gegooid worden. En wie ving ‘m? Naja, wie kreeg ‘m pontificaal in haar gezicht? IK! Dus wie weet dat ik nog eens een bruidstaart ga maken…

zondag 3 juli 2011

Frambozenlikeur van vodka


Op mijn balkonnetje heb ik kruiden, olijfboom popeye maar ook een frambozenstruikje staan. Ik dacht dat hij vorig najaar overleden was, maar opeens dit voorjaar kwamen er weer groene blaadjes aan de stok. En later zelfs een hoop bloemetjes. Dit beloofde een betere oogst te worden dan de halve framboos van vorig jaar. En ja hoor, er kwamen een stuk of wat kleine roodroze vruchtjes waar ik dolgelukkig mee was. Toen ik ze ging plukken hield ik een volle eetlepel over en toen rees de vraag; wat ga ik er mee maken? Het werd 1 flinke neut frambozenlikeur met wat pistachenoten erbij.
Meer likeur kan je maken met onderstaand recept.

Halve liter frambozenlikeur:
- 250 gram frambozen
- 200 gram suiker
- 0.5 dl vodka

Controleer de frambozen of er geen beestjes of schimmelplekjes op zitten. Meng ze, al licht kneuzend, met de suiker. Giet het frambozenmengsel samen met de vodka in een goed af te sluiten weckpot of fles. Laat minimaal 2 weken staan en zeef daarna de pitjes eruit. Voor minder troebel effect zeef daarna nog eens door een kaasdoek.
Makkelijk nog 4 maanden houdbaar. Ook leuk om met aardbeien, rabarber of ander fruit te maken.

dinsdag 28 juni 2011

Lamsvinken met spinazie en radijssalade


Na een drukke dag wil ik niet lang in de keuken staan maar wel lekker eten. En ook nog eens het liefst iets nieuws maken. Perfecte inspiratie zijn dan de ‘makkelijk’ recepten van ZTRDG.nl, waar ik dit keer lamsvinken vond. Ik maakte ze weer iets anders, met spinazie en radijssalade:

Voor 2 personen:
- 200 gram lamsgehakt
- Kwart bosje koriander
- Kwart bosje peterselie
- Mespunt harissa (te koop bij Marokkaanse winkel)
- 6 plakken parmaham
- Olijfolie om in te bakken
- 300 gr bladspinazie
- 2 el blanke rozijnen
- 2 el geschaafde amandelen
- 1 bosje radijsjes
- 1 el Turkse yoghurt
- 1 tl citroensap
- Peper en zout

Hak de koriander en de peterselie fijn. Meng dit goed door het gehakt samen met de harissa. Breng op smaak met peper en zout. Verdeel het gehakt in 6 porties en maak hiervan wordstjes. Rol ieder worstje in een plak parmaham. Verhit wat olie in een koekenpan en bak de lamsvinken op middelmatig vuur in 10 minuten gaar.
Was de radijsjes en zij ze in dunne plakjes, Meng in een kom de yoghurt, citroensap, wat peper en zout samen met de radijs.
Verhit een pan en laat het amandelschaafsel licht kleuren. Leg het schaafsel even apart en roerbak de spinazie kort in de hete pan. Breng op smaak met wat peper en zout
Serveer de lamsvinken met de radijssalade en de spinazie met amandelschaafsel en rozijnen erover samen met de lamsvinken. Lekker met stuk Turks brood.

dinsdag 21 juni 2011

Underground boerenmarkt


De underground boerenmarkt van Marjan Ippel was afgelopen weekend voor de 4de keer georganiseerd. Dit is een markt waar overactieve hobbykoks en semi professionals hun thuis gemaakte etenswaar verkopen. Dus eigenlijk een soort van foodie-koninginnedag-vrijmarkt. En daar ik een grote fan ben van markten en ook dol ben op food was dit dus de perfecte combi voor mij!
Via twitter werd de geheime locatie op het allerlaatst bekend gemaakt om controleurs vann de Voedsel en Waren Autoriteit buiten de deuren te houden. Dankzij briefjes op gebouwen kwam ik aan op de locatie waar het allemaal gebeurde. Na een kleine toegangsprijs en een stempel op mijn hand liep ik de ontvangsthal in van een oud hotel. Langs de muren en in het midden stonden tafeltjes aangekleed met bonte lakens met daarop allerlei home made producten. Wat mij meteen opviel was dat ik echt niet de enige was die hierop af kwam. Sommige standhouders waren zelfs al uitverkocht halverwege de middag! Snel kocht ik een van de laatste zakjes zoute caramels van Marielle, Indiase barfi van Raay en aardbeienvodka van Hazeleger. Voor het verrukkelijke, ter plekke gedraaide margarithaijs met zout shortbread van Eetschrijver schreef ik mij in op een wachtlijst zodat ik na half uurtje wachten kon smullen. Verder dronk ik Afrikaans gemberbiertje bij Ingmar, kocht ik gembersiroop van Erica en kreeg ik een geweldig lekkere punt frambozentaart met witte chocolade en munt van Esther. En met overvol gevulde tas met daarin ook nog mosterd met paardenbloemsiroop van Paul en rabarberlikeur van iemand die ik niet meer weet ging ik zeulend weer op weg naar huis. Wat een geweldig leuke markt was dat! En dankzij alle aankopen kunnen mijn smaakpapillen nog een tijdje nagenieten.
Wie weet ga ik volgende keer ook wat verkopen…

woensdag 15 juni 2011

Bietensalade met haring


Sinds een week is de nieuwe haring weer te koop. Dippen in de uitjes, boven je hoofd houden en dan happen maar. Ik ben er dol op!

Bij de visboer koop ik altijd schoongemaakte maatjes waardoor ik eigenlijk niet weet hoe een haring er uit ziet. Dat is van de zotte dus heb ik ‘vuile’ haringen gekocht. De visboer vond het maar raar en zei dat hij niet buiten werktijden te bereiken was om mij uit de brand te helpen met schoonmaken. Wel gaf hij me een paar tips.

Eenmaal thuis ben ik aan de slag gegaan met de vette beessies; ik sneed met een scherp met langs de ruggengraat, daarna vanaf de kop eerst de ene kant van de graat losgemaakt en toen de andere kant. Als laatste schraapte ik het velletjes eraf.
Het fileren ging veel makkelijker dan ik dacht en ik vond het echt leuk om te doen. De filets verwerkte ik in deze salade:

Bietensalade met haring
Hoofdgerecht voor 2 personen of lunchgerecht voor 4 personen.
- 2 rauwe middelgrote bieten
- 1 appel, in fijne blokjes
- 6 zure augurkjes, in fijne blokjes
- 2 gefileerde haringen, in grove stukken
- 1 el gesnipperde ui
- 2 el mayonaise
- 2 el yoghurt
- 1 el mosterd
- 1 el fijngehakte peterselie
- 75 gram gemengde sla
- Peper en zout

Schil de bieten en snij ze in heel dunne plakken met een mandoline. Hak de plakjes daarna grof. Doe in grote kom samen met de appel, augurk, haring en ui. Meng de rest van de ingrediënten erdoor en breng op smaak met zout en peper. Lekker met een snee roggenbrood erbij.

Ik hou erg van de frisse knapperige rauwe biet. Mocht je dat niet willen blancheer dan de stukjes 1 minuut in kokend water.

zondag 12 juni 2011

Kookboek Vis&Vega - foodshoot


Doe je mee aan ons nieuwe kookboek Vis&Vega? Die vraag zag ik op twitter van uitgeverij Snor. Een aantal van de leuke en mooie boeken die zij maken kende ik al en toen ik die vraag langs zag komen dacht ik meteen: ik wil wel met een receptje een bijdrage leveren aan het nieuwe kookboek!
Ik heb er een paar opgestuurd en ik vroeg of ik misschien eens langs mocht komen om te zien hoe het maken van een kookboek in zijn werk gaat. Uitgeverij Snor reageerde enthousiast en gaf aan dat het voor mij nog veel interessanter zou zijn om dagje mee te lopen tijdens de fotografie van de gerechten, dat door Kamer 465 werd gedaan. Ik sprong een gat in de lucht, dat leek mij helemaal super!

Toch wel beetje zenuwachtig stapte ik binnen in de studio van fotograaf Alexander. Een prachtig lichte ruimte waar overal stoffen, schalen en tafels vol ingrediënten stonden.
Bregje van Kamer 465 had bedacht dat ik wel mee kon helpen met gerechten koken en borden opmaken voor de fotografie. Nou, dat wilde ik maar al te graag maar ik vond dat ook wel spannend want geen idee hoe het eruit moest zien en of het mij wel zou lukken. Het meest lastige vond ik om een tortilla te maken. Bij mij brandt altijd de onderkant aan terwijl de bovenkant nog niet gestold is. Dan wil ik zo’n ding omdraaien en tettert de hele boel uit elkaar en zit ik opgescheept met een roerei met stukken ui en aardappel. Maar met veel geduld is het mij in 1 keer gelukt om een best fotogenieke tortilla te maken en daar was ik heel blij mee!

Het was een geweldig leuke en leerzame dag. Vooral het fake koken en het mooier maken van gerechten vond ik leerzaam. Maar niet alles wat we hadden gemaakt was nep want tijdens de lunch aten we een aantal heerlijke gerechten. Wat een ongelooflijk leuk werk is dit! Dit wil ik wel vaker doen!

En benieuwd hoe de het boek is geworden? Het is vanaf half september te koop: Vis&Vega van uitgeverij Snor.

Oja, de foto is niet zo best want heb ik met mijn mobieltje gemaakt.

woensdag 8 juni 2011

Winnaar Grote Loempia Test


Regelmatig eet ik een loempia voor mijn “Grote Loempia Test”. Net zoals oliebollen worden getest, maar dan in mijn eentje zonder uitgebreide rapporten. Misschien is mijn zelfbedachte onderzoek gewoon een goed excuus om ongegeneerd deze Aziatische snack te eten. ..
Zoals je begrijpt heb ik een flink aantal van die warme, langwerpige gefrituurde rakkers op en helaas moet ik bekennen dat ik vaak teleurgesteld ben. Niet krokant, geen kip te bekennen, te dik deeg of nauwelijks groente. Naja, er zijn genoeg punten waarop een loempia slecht kan scoren.
Maar ik heb nu een zaakje gevonden waar de winnaar aller tijden wordt verkocht, bij Vietnam House in Utrecht. Het is een kleine take away in de Mariastraat waar ze zelf alle gerechten maken en het echt vers is. De loempia’s zijn heerlijk knapperig, met krokante groente en mooie malse stukjes kip erin. Zelfs de saus die ze erbij serveren smaakt stukken beter dan de standaard tjak uit zo’n flessie van de toko.
Dus mocht je in de buurt zijn, dan is het echt een aanrader om een heerlijke loempia daar te halen. En vergeet niet de geweldige lenterol ook te nemen met garnalen, komkommer, kip, omelet en beetje munt en koriander. Goddelijk!

zondag 5 juni 2011

Surinaams met de kookclub


Met een stel vriendinnen vormen we een kookclub. We koken aan de hand van landen en dit keer was het Suriname. Nu moet ik zeggen dat ik daar niet in thuis ben ik dus pakte ik Het Bijlmer-Kookboek uit mijn kast. Daar staan namelijk heel veel multi culti gerechten in en zo ook Surinaamse. En dat bracht mij op het idee om inkopen te gaan doen in de Bijlmer, betere plek voor is er toch niet, behalve naar Suriname te gaan?!
In de Shopperhal, een overdekte markt met allemaal verschillende winkeltjes, rook het heerlijk en proefde ik van alles om een beeld te krijgen wat het Surinaamse smakenpallet is. De aardige marktkooplui gaven mij allemaal tips hoe ik de, voor mij onbekende, ingrediënten moest bereiden. Met een hele berg zakjes ging ik weer op huis aan om mijn keuken in te duiken. Als eerste ging ik met de samosa aan de slag waarbij ik uit meerdere recepten mijn eigen variant heb gemaakt.

Deeg
- 500 gram bloem + bloem om te bestuiven
- 150 gram roomboter
- 50 gram zonnebloemolie
- 2 eieren
- 1 el bouillonpoeder

Vulling
- 1 flinke aardappel
- 50 gram kouseband
- 1 ui
- 2 tenen knoflook
- 2 el zonnebloemolie
- 50 gram diepvries doperwten
- 50 gram mais
- 2 tl curry madras
- 1 tl ketoembar
- 1 tl djintan

Meng de bloem met de olie, boter en bouillon en kneed het tot een kruimeldeeg. Voeg 6 el koud water toe en kneed het erdoor. Maak er een bal van en leg weg, ingepakt in huishoudfolie, in de koelkast.
Schil de aardappel en snij in blokjes. Kook 7 minuten totdat ze beetgaar zijn en laat uitlekken. Was de kousenband en snij in kleine stukjes. Kook deze 5 minuten en laat uitlekken.
Snijd de ui fijn en fruit samen met de uitgeperste knoflook in de zonnebloemolie. Voeg de doperwten, mais, aardappel en kouseband toe. Breng op smaak door de kruiden erbij te voegen. Laat nog 5 minuten op laag vuur bakken.
Haal het deeg uit de koelkast en scheid de 2 eieren. Het deeg is nu vrij droog, voeg 1,5 eiwit toe en kneed door de massa. Rol het deeg uit tot een dunne plak van 2mm. Steek met een vorm of kommetje van 8 cm doorsnee zo’n 15 a 20 rondjes uit het deeg. Verwarm de oven voor op 180 graden.
Leg een eetlepel van de vulling op een rondje, bestrijk de randen met eigeel en vouw dubbel. Druk de rand goed aan met een vork. Herhaal dit bij alle deegrondjes. En bestrijk ze met de rest van het eigeel.
Bak de samosa in het midden van de oven in 15 à 20 minuten lichtbruin.
Serveer piccalilly erbij met wat fijngesneden verse peper erdoor.

Bakkeljauw
- 450 gram stokvisfilet
- 1,5 ui
- 3 el zonnebloemolie
- 2 tenen knoflook
- 1 el tomatenpuree
- Halve rode peper (of hoeveel jij lekker vindt)
- 1,5 el rietsuiker

Spoel de filets onder de kraan het overtollige zout eraf. Kook de filets in zeer ruim kokend water 15 minuten. Ververs het water en kook nog eens 15 minuten.
Snijd de ui fijn en fruit samen met de uitgeperste knoflook in de zonnebloemolie. Bak de peper mee en de tomatenpuree even mee. Pluk de filets in kleine stukjes uit elkaar en voeg dit toe in de ban. Schep alles goed om en breng met de suiker op smaak. Laat nog 10 minuten bakken zodat de smaken goed mengen.

Wij aten er nog gebakken casave, kouseband, kai-lan, mie met garnalen, atjar van komkommer, saoto soep, casave- en bananenchips, bara bij. En als toetje bojo taart met vers fruit.

donderdag 26 mei 2011

Foodlog Café: prijs van voedsel


Afgelopen dinsdag was ik naar het Foodlog café in de Winkel van Sinkel in Utrecht. Op deze avond was er een debat met boeren, verwerkers, wetenschap en retailers over de prijs van ons voedsel. Wie krijgt wat, en waarom?

Het was een interessante avond en nu leek het mij leuk om een verslagje hiervan op mijn blog te plaatsen. Maar zo helder en duidelijk als Dick Veerman het heeft verwoord gaat mij niet lukken. Daarom verwijs ik deze keer gewoon door naar zijn stuk op foodlog: www.foodlog.nl/vandaag

zondag 22 mei 2011

Nieuwe smaken


Zelf allemaal lekkere recepten bedenken is natuurlijk leuk, maar er is meer. Zo ben ik altijd nieuwsgierig naar foodtrends en nieuwe producten of smaken die op de markt komen. Daardoor komt het regelmatig voor dat ik van alles wil proeven en uitproberen, dus ook fastfood.

McDonalds kwam dit voorjaar met een nieuwe milkshakesmaak: appel-peer. Dus ik naar de hamburgertent waar het vol zat met gillende tieners en jengelende kids. Een ongeïnteresseerd meisje nam mijn bestelling op en binnen enkele seconden stond er een beker voor me gevuld met een lichtgroen koud goedje. Het smaakte naar geurpennen van vroeger, oftewel extreem chemisch. Hoe warmer de milkshake werd, ik kon het echt niet snel naar binnen werken, des te meer de zoetstoffen aan mijn gehemelte plakten en in mijn verbeelding mijn tanden af begonnen te brokkelen. Ja, ik ben voor No Waste, maar helaas het is mij niet gelukt mij slurpend door die hele beker heen te werken.

Vanuit mijn nieuwsgierigheid was ik ook wel benieuwd naar de nieuwe smaak in snaailand: patatje joppie chips. Zak in mijn winkelkarretje gekeild en eenmaal thuis opengetrokken. Eigenlijk vond ik deze nieuwe variant nog best te happen. Het deed me in de verte denken aan Engelse vinegar chips door de zurige smaak. En ja, ik geloof dat ik er meer van heb gegeten dan ik van plan was. Of kwam dat door het effect van E-621, een smaakversterker die je stimuleert om meer in je mond te proppen?

Als reactie op het succes van de patatje joppie chips kwam de concurrent met de smaak patatje oorlog op de markt. Die zak schafte ik ook aan. De vorm van de chips vond ik een verrassing, het leken net kleine patatjes, van die harde kleine stukjes die aan het eind van je bakje vette friet overblijven. Leuk! De geur was prima met beetje ui en pinda. Jammer dat de smaak achterbleef; pittig zoet met zweem van ui. Helaas weinig pindasaus te ontdekken wat mij best aantrekkelijk leek. Of deze zak wederom in mijn wagentje beland? Nee helaas, kom maar weer op met een nieuw smaakje wat ik bij wijze van experiment kan proeven.

Fabulous Food Festival

Ben je ook dol op verantwoord eten? Dan is het erg leuk om het Fabulous Food Festival te bezoeken op 28 en 29 mei in Haarlem. Je kan er sapjes, wijnen, tapas en nog veel meer proeven en kopen. Maar het leukste vind ik de kookworkshops die je kan volgen. Deze worden door ZTRDG.nl georganiseerd en met al die prachtige recepten die zij iedere maand uitgeven wordt dat vast en zeker een groot festijn. Daarom ga ik hen op zondag een handje helpen. Leuk!

donderdag 19 mei 2011

Lancering Jamie Magazine


Ok, je wilt naar de lancering van Jamie Magazine maar je bent niet uitgenodigd voor het feestje van het nieuwe kooktijdschrift in Nederland. Hoe pak je dat aan? Of beter gezegd, hoe pakte ik dat aan?

Twitter vind ik een geweldig medium. Je komt heel makkelijk in contact met allemaal leuke mensen en als je zo om je heen een beetje tettert is de kans groot dat die leuke mensen ook nog wat terug zeggen. Met die gedachte zei ik tegen @jamiemagazineNL dat ik graag naar hun feestje wilde komen. Helaas kreeg ik geen respons. Wel zag ik dat er tegen ene @schrijver werd getwitterd dat hij nog een uitnodiging per mail zou ontvangen. Tja, het is natuurlijk best brutaal, maar ik heb gewoon gevraagd of ik met hem mee zou mogen naar het lanceringsfeestje.

We spraken af om elkaar te ontmoeten voor de deur van restaurant Fifteen waar het spektakel plaats zou vinden. Al lopend in die richting kwam ik er achter dat de afstand toch wat groter was dan ik had verwacht. Bang om niet te laat op mijn belangrijke afspraak te komen vroeg ik een fietser of ik achterop mocht springen. Dankzij deze lift werd ik perfect op tijd en voor de deur afgezet.

Natuurlijk best gek om zo met een wildvreemde kennis te maken maar gelukkig bleken @schrijver en ik een goede match te zijn dankzij onze compleet tegenovergestelde meningen over vlees en roken. Dus genoeg stof om over te kissebissen onder het genot van een wijntje en biertje. Maar helaas voor hem, wilde ik graag ook andere mensen spreken want er liepen heel wat BF’ers in de overvolle ruimte rond, op Jamie na dan. Nu ben ik bescheiden genoeg om hier niet een lijstje op te noemen van alle Bekende Foodies, maar ik heb echt geweldig leuke gesprekken met aantal van hen gehad. En toegevende dat ik, onder het genot van een wijntje en heerlijke plakjes worst van Brandt&Levie iedereen lief en leuk vind, hoop ik dat ik in mijn energie-explosie van een huppelend veulen niet iedereen tot vermoeiens toe heb lastig gevallen ;-)

Bij zo’n lanceringsfeestje hoort natuurlijk ook een goodiebag, beter bekend als een foodiebag want met dit soort gelegenheden er zit vaak veel lekkers in. Nu bleek bij het verlaten van het pand helaas dat deze begeerlijke tasjes op waren. Gelukkig kwam ik buiten een zeer hoffelijke meneer tegen die zo lief was om de niet eetbare Jamie Tefal koekenpan uit zijn tas aan mij af te staan. Hier was ik erg blij mee want deze pan bewees mij meteen een goede dienst als paraplu, of kan ik beter zeggen een panneplu?

Op weg naar huis plofte ik geheel tevreden en voldaan neer op een bankje in de trein. In alle rust heb ik het Jamie Magazine, waar het eigenlijk allemaal om draaide, maar eens goed bekeken. Het is een niet tuttig tijdschrift op mat papier dat doordrenkt is met prachtige foto’s van Jamie eten. Stoer, los uit de pols en passie voor koken spat van de pagina’s af. Bij recepten die vallen onder kookclub jr. en Stap Voor Stap staat een goede visuele uitleg terwijl je achterin een gigantische opsomming vindt van supersnelle suggesties voor de hele week. Fijn! Enige is dat ik 30% Nederlandse invulling wel wat aan de magere kant vind ten opzichte van 70% die uit de Engelse nummers wordt gekopieerd. Maar hé, dit is pas het eerste nummer, wie weet wat er allemaal nog gaat komen. En misschien weer zo’n leuk feestje bij het 1 jarig jubileum volgend jaar?

Het eerste nummer van Jamie Magazine is vanaf vandaag 19 mei 2011 te koop en kost 5,95.

maandag 16 mei 2011

Aardbeienmascarponetaart


Deze frisse zomerse taart is een van mijn favorieten. Dat komt doordat er geen slagroom in zit wat ik veel te machtig vind. En hij ziet er natuurlijk ook geweldig uit!
Met dit recept doe ik mee aan Het Foodblog Event. Deze maand staat het thema zuivel centraal dankzij Marsepein.

Ingrediënten
¾ pak bastogne duo koekjes (met almond smaak)
50 g roomboter, gesmolten
375 gram aardbeien
200 g witte basterdsuiker
1 zakje vanillesuiker
7½ blaadjes witte gelatine
½ citroen
250 g mascarpone
250 g Griekse yoghurt
springvorm (doorsnede 20 cm)

Bereiden
Bekleed de bodem van de springvorm met bakpapier. Verkruimel de bastognekoekjes en meng de gesmolten boter erdoor. Verdeel dit mengsel over de bodem van de taartvorm en druk goed aan. Laat in koelkast minstens 30 min. opstijven.
Intussen in steelpan de aardbeien met 50 g basterdsuiker, de vanillesuiker en scheutje water/crème de casis verwarmen. Op laag vuur 10 min. zachtjes laten koken. Door zeef wrijven om de pitjes eruit te halen en puree laten afkoelen.
6 blaadjes gelatine 5 min. in koud water weken. Citroen schoonboenen, helft van de schil fijnraspen en halve vrucht uitpersen. In pannetje het citroensap verwarmen (niet laten koken), van vuur afhalen en uitgeknepen gelatine op laten lossen. Iets laten afkoelen.
In kom mascarpone en yoghurt met rest van suiker tot gladde massa kloppen. Gelatine en citroenrasp goed erdoor roeren. Helft van de fruitpuree bij mascarponemengsel schenken en met spatel enkele slagen omscheppen. Mengsel voorzichtig over taartbodem schenken en taart in de koelkast zetten. Na half uur 1.5 blaadjes gelatine in koud water weken. Beetje vruchtenpuree verwarmen en hierin de gelatine oplossen. Dit door de rest van de vruchtenpuree mengen. Alles op de taart gieten en minstens 3 uur laten opstijven.
Snijd de rand van de taart los met scherp warm mes en verwijder daarna de springvorm. Decoreer de taart bijvoorbeeld met rood fruit en beetje poedersuiker.

In plaats van aardbeien kan je ook ander fruit gebruiken zoals frambozen of zwarte bessen. Dit kan prima diepvriesfruit zijn, dat is goedkoper en maakt voor de puree niets uit. Let wel op dat het niet al gezoet fruit is. Als dat wel zo is hoef je er minder suiker doorheen te doen.

De taart kan je makkelijk een dag van te voren maken, hij blijft heerlijk. Als je 'm nog verder van te voren maakt kan het zijn dat de koekbodem zacht wordt. Je zou deze, voordat je de mascarponevulling erop giet, nog even extra kunnen kwasten met wat gesmolten boter. Dat zorgt ervoor dat het vocht minder snel in de koekjes trekt.

vrijdag 13 mei 2011

Ambachtelijke huzarensalade


Onlangs schreef ik een stukje over Ambachtelijke Kwaliteit Huzarensalade met ham. Naja, ik kan het beter kunnen omschrijven als fabrieksmatige zure prut. Zoals ik had beloofd zou ik een recept schrijven voor een goede, echt ambachtelijke huzarensalade, dus hierbij:

- 100 gr zelfgebraden fricandeau (45 minuten op middelhoog vuur)
- 50 gr wortel
- 1 geschilde zure appel, bv Elstar
- 50 gram zure augurk
- 1 ½ gekookte eiwit (restant hardgekookte eieren van mayonaise)
- 200 gr gekookte en afgekoelde aardappelen (ongeveer 3 stuks)
- 30 gram zilveruitjes
- 50 gram fijne doperwten (prima uit vriezer)
- Peper & zout

Voor de mayonaise:
- 3 eigeel van hardgekookte eieren
- 5 el zonnebloemolie
- 2 el witte wijnazijn
- 1 el suiker
- 1 el mosterd
- Halve tl peper
- Halve tl zout

Snijd de fricandeau, wortel, appel en augurk en eiwit in kleine blokjes. Breek de aardappel in stukjes, mag wat grover zijn dan de rest van de ingrediënten. Snijd de zilveruitjes in vieren. Doe alles, samen met de doperwten, in een ruime kom.
Meng voor de mayonaise eigeel, zonnebloemolie, wijnazijn, suiker, mosterd, peper en zout in een foodprocessor. Schep dit door de ingrediënten in de kom en breng verder op smaak met zout en peper.

Maak bij voorkeur dit gerecht een dag van te voren zodat de smaken mooie samenkomen. Dit recept is genoeg voor 700 gram salade.

dinsdag 10 mei 2011

Koude kropslasoep met ceviche


Veel zon en een flinke fietstocht met onderweg een picknick in het vooruitzicht zette mij aan het denken wat voor hapjes ik in mijn fietskrat zou meenemen. Wat rondsnuffelend op de site van ZTRDG.nl kwam ik een inspirerend recept tegen: kropslasoep. Met de verwachting van zinderende hitte en klotsende oksels heb ik er een frisse, koude variant op gemaakt door de vis als ceviche te bereiden en er Turkse yoghurt bij te serveren.

Voor 4 personen:
- 1 tongfilet
- 2 limoenen
- 1 sjalotje, gesnipperd
- 3 aardappelen
- 30 gram gerookte spekreepjes
- 750 ml tuinkruidenbouillon van tablet (zelfgemaakt is natuurlijk lekkerder)
- 1 kropsla
- 2 el Turkse yoghurt
- Handje fijngesneden radijsjes en peterselie

Snij de tongfilet in dunne reepjes en doe ze in een kom. Voeg een kwart van het sjalotje en het sap van 2 limoenen toe zodat de vis net onder staat. Laat minimaal 2 uur op een koele plek in het zuur garen voor een goede ceviche.
Fruit in een middelgrote soeppan het spek en de rest van het sjalotje. Schil ondertussen de aardappels en snij ze in kleine blokjes. Voeg deze toe en bak kort mee. Giet de bouillon erbij en kook het geheel 10 min. Was de kropsla en verwijder het kontje. Kook de bladeren de laatste 2 minuten mee en pureer daarna de soep met een staafmixer glad. Voeg naar maak peper & zout toe. Laat de kropslasoep afkoelen en zet weg in de koelkast voor gebruik.
Serveer de koude soep met een lekkere klodder Turkse yoghurt, de ceviche en fijngesneden radijs & peterselie.

Voor de picknick nam ik de soep mee in een grote schoongespoelde sapfles. Deze had ik een uurtje in de vriezer gelegd zodat de soep nog koud was op moment van serveren in de buitenlucht.

vrijdag 6 mei 2011

Ambachtelijk of achterlijk?


Op een plastic bak zit een sticker met de tekst Ambachtelijke Kwaliteit Huzaransalade met ham.
Wat betekent ambachtelijke kwaliteit eigenlijk? Ik associeer ambacht met vroeger, handwerk, traditie, oorspronkelijk. In ieder geval niet industrieel. En als we het over kwaliteit hebben dan verwacht ik dat er hele goede producten zijn gebruik die continu zijn. En misschien ook nog wel op een eerlijke wijze tot stand komen. Dus zo’n ambachtelijke kwaliteit huzarensalade is volgens mijn verwachting met liefde gemaakt van mooie producten in kleinschalige hoeveelheden naar recept van een oud omaatje.

Met dit in mijn achterhoofd nam ik een hap. Het rook zuur, het smaakte zuur, mondgevoel van een babyprak en klef vet blijft hangen aan mijn gehemelte. En het ergste: het tintelt in mijn mond alsof ik een sterretje heb aangestoken en opgegeten. Het eerste wat ik deed was een flinke slok water nemen en op de achterkant van de verpakking kijken. Oei! Wat een hoop ingrediënten! En in die hele lijst staan ook nog eens 12!!! E-nummers. Potjandorie. Wat heb ik een spijt dat ik een hap heb genomen. Had ik nou maar eerder het etiket gelezen.
Na wat speurwerk in het boekje 'wat zit er in uw eten' kwam ik erachter dat er nog eens 4 ingrediënten ook met een E-nummer vermeld hadden kunnen worden. En volgens mijn naslagwerk zijn het geen lieverdjes die toevoegingen. Nee hoor, ik loop nu kans op darmstoornissen, groei aandoeningen, mogelijk leukemie, hyperactiviteit, astma, oogirritaties, gedragsstoornissen, slapeloosheid, verzwakt immuunsysteem en ga zo maar door. Ok, na 1 hap zal het wel meevallen, maar wat heeft dit met ambachtelijke kwaliteit te maken? Met die vraag heb ik de fabrikant gebeld.

Na paar keer doorverbinden hebben ze me verteld dat het een lastig verhaal is en dat ik het per mail ontvang. Prima, dan kan ik het eens rustig doorlezen. Al meteen bij de eerste zin krulden mijn mondhoeken zich vermakelijk omhoog, moet je lezen:
‘Met ambachtelijk bedoelen wij dat een product in een fabriek op hygiënische wijze wordt geproduceerd, zonder dat er met handen het product wordt beroerd. Met onze wijze van produceren bereiken we een ambachtelijke uitstraling.’
Dus eigenlijk zou je aan de hand van deze tekst kunnen zeggen dat alles wat in fabrieken wordt geproduceerd ambachtelijk is. Dit is toch echt lariekoek! Hier wordt gewoon geprobeerd mij een slecht marketingverhaal door te strot te duwen.
Daarna legt de fabrikant uit dat ze door de Voedsel en Warenautoriteit gedwongen zijn op deze manier te produceren. Ok, ik heb er begrip voor dat de bereiding onder bepaalde omstandigheden moet gebeuren, maar wat het volgens hen dan nog te maken heeft met ambacht, daar snap ik echt niets van.
Oja, en deze uitspraak dan: ‘De ambachtelijke salades worden tevens zo genoemd door de wijze waarop de hoofdingrediënten zijn gesneden’ Met die zompige prut kan je mij echt niet overtuigen, laat staan met de lijst van chemische, ziekmakende toevoegingen onder de noemer ‘Om een langere houdbaarheid te kunnen garanderen, waarbij ook de smaak zoveel mogelijk wordt behouden, worden er conserveermiddelen en smaakversterkers toegevoegd.’

Ik zeg, laat je als consument echt niet wijs maken wat een fabrikant voor achterlijke naam op zijn bakkie of pakkie zet maar lees vooral wat erin zit. En beslis dan wat jij ervan vindt. Voor mij in ieder geval geen Ambachtelijke Kwaliteit Huzarensalade met ham bij de BBQ dit weekend. Ik maak het liever zelf met verse ingrediënten naar recept van mijn oma: echt ambachtelijk.

Recept zal ik binnenkort plaatsen.

donderdag 5 mei 2011

Lentesalade met kip en asperges


Deze frisse lentesalade heb ik gemaakt met handje spinazie, 2 stengels bleekselderij in plakjes, kwart appel in reepjes, 2 radijsjes in plakjes, 3 gegrilde groene asperges en 3 plakjes gebraden kipfilet. Voor de dressing mengde ik 2 tl limoensap, 1 el mayonaise, 1 el Turkse yoghurt, flinke mespunt mosterd en peper&zout. Deze hoeveelheid is genoeg voor 1 persoon als lunch met een broodje erbij.

De salade was zo lekker dat ik deze zeker keertje ga maken als ik ga picknicken. Wel zal ik dan de appelreepjes even besprenkelen met citroensap zodat ze niet verkleuren en de dressing in apart bakje meenemen anders wordt de salade klef.

dinsdag 3 mei 2011

Popeye, mijn nieuwe olijfboom


Ik was een jaar of 13 toen we zes weken door Griekenland gingen reizen. En daar zag ik voor het eerst olijfbomen. Hele heuvels vol, kilometers door het landschap met zilvergroene wapperende blaadjes aan lage oude stammen. Ik weet niet waardoor ik toen verliefd raakte op deze bomen; de kleur, de geur of het geruis? Of kwam het door de cultuur van de oude Grieken waar ik kennis mee maakte waarin de olijfboom helemaal verstrengeld is? Op oude potten en vazen zag ik afbeeldingen van stammen, takken en bladeren. Sporters die zich insmeren met de olie, mensen die de olijven eten of bij een overwinning een tak dragen? En dan sta je bij Olympia, Epidaurus of het orakel van Delphi omgeven door olijfbomen die er al honderden jaren staan. Bijzonder hoe dezen voor mij een hele duidelijke link legden tussen het verleden en heden.
Aan het eind van de reis kwamen we langs een kweker van olijfbomen en ik moest en zou er een meenemen naar huis. Dat mocht van mijn ouders. Minstens anderhalf uur heb ik gezocht naar het juiste exemplaar, iets minder dan een meter hoog omdat hij anders op de terugreis niet in de auto zou passen. Twee dagen rijden richting Nederland heeft het groene geval mijn halve plek achterin de auto ingenomen. Comfortabel was het niet maar ik had mooi wel een olijfboom!

Groeien deed het Griekse stammetje heel langzaam maar dankzij goede zorg kwam er na tien jaar een olijfje aan. Grote vreugde en een memorabel moment!
Later verhuisde de boom met mijn vader mee naar Berlijn en daarna naar Dresden. Ondertussen was de hij zo groot dat overwinteren niet meer in huis lukte en daarom werd hij ieder najaar door een tuincentrum opgehaald om daar te overwinteren. Afgelopen herfst was er helaas een plotselinge vroege en strenge vorst die de boom de strop om deed. Een treurig moment. Alleen een gedroogd blaadje heb ik nog als aandenken.

Gister liep ik over de Albert Cuypmarkt in Amsterdam en zag daar prachtige olijfbomen staan. Heel impulsief heb ik een flinke gekocht met een hoogte van 1.60 meter. Wederom was de reis niet zo comfortabel: achterop de fiets en mee in de trein, een hoop geklooi en flinke spierpijn tot gevolg. Maar hij heeft het allemaal overleefd en staat nu op mijn balkon in het zonnetje te genieten.
Nu hopen dat deze boom oud zal worden, maar ik ben ervan overtuigd dat met veel liefkozingen en zorg dat vast gaat lukken. Hij heeft zelfs van mij een gekregen: Popeye, omdat zijn vrouw Olijfje heet en in de hoop dat hij heel sterk is…

donderdag 21 april 2011

Betoverende middag met Food Pioneers en Buitengewoon


Vanuit Utrecht fietste ik, via een omweg vanwege mijn niet al te beste oriëntatievermogen, naar landhuis Vollenhoven bij De Bilt. Een slingerend weggetje op het landgoed leidde mij door de Engelse landschapstuin langs slootjes met zwanen en groene bomenpartijen. Na 100 meter stond er een bordje langs de kant waarop stond: onthaast u. In een omgeving als deze is dat heel goed te doen, zeker met ook nog eens een strak blauwe lucht en heerlijke zomerse temperaturen.
Eenmaal aangekomen bij de gerestaureerde Orangerie stonden daar zo’n tachtig gasten die, net als ik, hier waren voor de Food Pioneers middag, georganiseerd door Food Inspiration Magazine. Deze bijeenkomst was er om anderen te ontmoeten, elkaar te inspireren en ervaringen te delen, met als gezamenlijke interesse food.
In de brandende zon luisterden we naar aantal interessante sprekers: Willem (Willen&Drees) met zijn mirabel appels, Hans en Arjan (Food Inspiration Magazine) over hun tripje naar Kopenhagen inclusief lunch bij het beste restaurant ter wereld Noma en als laatste Pieter die vertelde over Buitengewoon in het land. En vertellen over een rondreizend toprestaurant zonder muren is heel fijn, maar wij mochten het ook nog eens beleven! Via een wandeling door de moestuin kwamen we op een idyllische plek onder reusachtige bomen met weids uitzicht op water en weilanden waar een gigantisch lange tafel gedekt stond voor alle tachtig gasten. Ik schoof aan bij onbekenden maar na een half uur was ik zo druk in gesprek met hen over het heerlijke eten en elkaars interesses dat het leek alsof ik met vrienden omgeven was. Gerechten als gebraden rosbief van de Belgische Witblauw koe met verse bieslookcrème en salade van pastinaak met zomerboerenkool uit de tuin passeerden de revue onder begeleiding van mooie wijnen van Xavier Kat.
Na 5 gangen genieten stond ik na te praten met een aantal mensen en iedereen beaamde dat dit echt een prachtige belevenis was, bijna een sprookje.
Met een rozig gevoel en vlinders in mijn buik fietste ik tijdens zonsondergang terug naar huis, hopend dat ik mijn glazen muiltje was vergeten...

Graag wil ik je uitnodigen om een kijkje te nemen op deze website waar meer staat over Buitengewoon in het land: www.buitengewooninhetland.nl

En meer informatie over de Food Pioneers en Food Inspiration Magazine vind je hier:
www.foodinspirationmagazine.nl

woensdag 20 april 2011

Op reis met roze zuurtjes


Deze snoepjes herinneren mij aan vakanties naar Frankrijk. Vroeger gingen we daar iedere zomer kamperen, in een oude boerderij paar weken vertoeven of met de camper de hort op. Geweldig vond ik het moment als alles ingepakt was en we op weg gingen, soms een dag later dan gepland, maar dat mocht de pret niet drukken. En dan, als we de stad uit reden begon het feest: snoepen!! Nooit mochten we dat, maar als we op reis gingen wel, dan kregen we vooral zuurtjes. Ja, die roze, harde, zure framboosdingetjes dat was mijn favoriet. Ik at er zoveel dat mijn gehemelte aanvoelde als schuurpapier en ik steeds stiller werd op de achterbank van de auto van de misselijkheid.
Als ik nu ergens zo’n zuurtje tegenkom stop ik ‘m meteen in mijn mond en komt dat vakantiegevoel weer helemaal terug. Heerlijk!

zaterdag 16 april 2011

Puttanesca van Jacopo


Tijdens mijn studententijd was ik een weekje op wintersport, en aan het einde ontmoette ik een Italiaanse jongen; Jacopo. Omdat zijn Engels niet zo goed was praatten we over koetjes en kalfjes, met handen en voeten. We hadden emailadressen uitgewisseld en eenmaal terug in Nederland mailden we wat heen en weer.

Opeens ontving ik een bericht waarin stond dat de beste jongen een ticket had geboekt en mij wilde opzoeken. Hem afwijzen vond ik ook zo sneu nu hij geld had uitgegeven, dus ik dacht, ach kom maar langs. Plots kreeg ik op dinsdag een telefoontje dat hij was geland, hij zou toch pas op donderdag komen?? Blijkbaar had hij Tuesday en Thursday door elkaar gehaald. Heel handig die taalbarrière.

Met de compleet andere verwachtingen die Jacopo had van zijn bezoek was het voor mij een heel lange week. Halverwege had ik zelfs de minuten uitgerekend die ik nog met hem door moest brengen, en dat waren er heel veel. Gelukkig bleek er op één punt een overeenkomst tussen ons te zijn; we hielden allebei van koken. Hij heeft mij toen geleerd om een geweldige pastasaus te maken: Puttanesca.

Verhit de olijfolie in een braadpan en smelt hierin de ansjovis. Voeg de ui toe en stoof deze in een minuut of 8 gaar. Doe de knoflook erbij en bak deze even mee. Daarna de tomaten uit blik en tomatenpuree samen met laurierblad, rode peper, zout, suiker en rode wijn in de pan toevoegen. Laat dit 40 minuten zachtjes pruttelen. Als de saus nog wat zuur smaakt, voeg dan nog beetje suiker toe. Serveer met spaghetti en krokant gebakken stukjes brood in olijfolie met peper, zout, knoflook en tijm.

- 4 el olijfolie
- 4 ansjovisfilets
- 1 witte ui, gesnipperd
- 3 tenen knoflook, in kleine stukjes gesneden
- 2 blikken tomatenblokjes, 400 gr
- 1 klein blikje tomatenpuree
- 3 laurierbladen
- 1 rode peper, in kleine stukjes gesneden
- Flinke snuf zeezout
- 1 el suiker
- scheut rode wijn

Dit is genoeg saus voor 4 personen. Vaak wordt Puttanesca ook gegeten met zwarte olijven, kappertjes en bladpeterselie er nog door.

Snoepjes voor je ogen


Kijk, dit vind ik nou echt geweldig mooi! Objecten gemaakt met eetbare onderdelen van Fulvio Bonavia. Soms moet je zelfs even goed kijken, zoals bij de laarsjes waar bolletjes knoflook aan hangen.

www.fulviobonavia.com